Ομιλία της Τόνιας Αντωνίου, βουλευτή του νοτίου τομέα της Αθήνας, κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου του υπουργείου παιδείας με τίτλο: «ρυθμίσεις για την πρόληψη και αντιμετώπιση της βίας και του εκφοβισμού στα σχολεία και άλλες διατάξεις»
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, πριν αναφερθώ στο νομοσχέδιο, θέλω να επισημάνω ότι η σημερινή ημέρα είναι αφιερωμένη στους αγώνες των γυναικών.
Όμως οι σκέψεις όλων μας είναι στις γυναίκες εκείνες που έχασαν τους δικούς τους ανθρώπους στην εθνική τραγωδία των Τεμπών, στις μανάδες που θρηνούν τα παιδιά τους, στις γυναίκες που αγωνιούν ακόμα στα νοσοκομεία.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, θα ήθελα να εκφράσω και εγώ από αυτό εδώ το Βήμα τα συλλυπητήριά μου στις οικογένειες που έχασαν τα αγαπημένα τους πρόσωπα, αλλά και τις ευχές μου για γρήγορη ανάρρωση σε όλους τους τραυματίες.
Θλίψη διακατέχει όλους τους Έλληνες. Οργή και απογοήτευση, όταν συνειδητοποιούν ότι την εποχή της τεράστιας τεχνολογικής εξέλιξης η ζωή μας εξαρτάται από έναν άνθρωπο που γυρνάει το κλειδί.
Το μήνυμα της κοινωνίας και ιδιαίτερα της νέας γενιάς είναι «ως εδώ».
Το τραγικό συμβάν ήρθε να αναδείξει την εγκληματική αδιαφορία της Κυβέρνησης, διότι γνώριζαν το πρόβλημα. Το κατήγγειλαν οι εργαζόμενοι, οι τεχνοκράτες που παραιτούνταν για τα θέματα ασφάλειας στον ΟΣΕ, η Ευρωπαϊκή Ένωση, που μας οδήγησε πριν είκοσι μέρες στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.
Γι’ αυτό, η Κυβέρνηση δεν μπορεί να έχει καμία δικαιολογία ότι δεν γνώριζε.
Στα Τέμπη κατέρρευσε το επιτελικό σας κράτος.
Ο Πρωθυπουργός σύρθηκε για τέταρτη φορά στη θητεία του να ζητήσει συγγνώμη, όπως έγινε στην περίπτωση των πυρκαγιών της Εύβοιας, στην περίπτωση της κακοκαιρίας «Ελπίδα» και στην περίπτωση των υποκλοπών.
Τα ερωτήματα είναι πολλά, οι αιτίες και οι υπαίτιοι είναι τόσο προφανείς που δεν μπορούν να καλυφθούν πίσω από καμία προπαγάνδα, ειδικά μια τόσο κυνική και κακόφωνη σαν αυτή που έχουν επιλέξει η Κυβέρνηση και τα φερέφωνά της.
Σήμερα, η απαίτηση του ελληνικού λαού είναι να λάμψει η αλήθεια.
Να αποδοθούν ευθύνες με ονοματεπώνυμο. Και οι ευθύνες αυτές βρίσκονται στο επιτελικό σας κράτος.
Εσείς, διά στόματος του Υπουργού σας, μέσα σε αυτή εδώ την Αίθουσα διαβεβαιώνατε ότι οι σιδηροδρομικές μεταφορές στη χώρα είναι ασφαλείς.
Αυτό το θέμα δεν κλείνει εδώ, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι. Όλα αυτά θα τα συζητήσουμε εκτενέστερα όλο το επόμενο διάστημα μέχρι να αποδοθούν πλήρως οι ευθύνες.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, θα ήθελα να αναφέρω, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, ότι οι ευχές από μόνες τους δεν φτάνουν.
Η θέση της γυναίκας στην ελληνική κοινωνία παραμένει εξαιρετικά υποβαθμισμένη. Οι μεγάλες τομές του ΠΑΣΟΚ, ειδικά τη δεκαετία του 1980, σχετικά με τα ζητήματα της ισότητας των φύλων, έριξαν πολύ νερό στον μύλο της προαγωγής της θέσης της γυναίκας. Τριάντα χρόνια, όμως, μετά το νερό φαίνεται ότι στέρεψε!
Θα αναφερθώ μόνο σε κάποιους ενδεικτικούς δείκτες.
Οι Ελληνίδες αντιμετωπίζουν μακράν την υψηλότερη ανεργία στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η αδιαμφισβήτητη έκρηξη του αριθμού των γυναικοκτονιών στην Ελλάδα δείχνει την υστέρηση στην ελληνική κοινωνία, τη στιγμή μάλιστα που κλιμακωνόταν το παγκόσμιο κοινωνικό κίνημα «MeToo» ενάντια σε κάθε τύπου κακοποίηση.
Και βεβαίως, συζητάμε σήμερα σε μια Βουλή που ο αριθμός των γυναικών Βουλευτών την κατατάσσει στην 107η θέση παγκοσμίως, σύμφωνα με τα στοιχεία της Διακοινοβουλευτικής Ένωσης. Ακόμα χειρότερα είναι τα πράγματα στην κυβέρνηση. Ποια είναι η δικαιολογία για αυτή την κατάσταση;
Δόθηκε κυνικά από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό τον Ιούλιο του 2019 στο BBC, όταν είπε ότι έχει μόνο δύο γυναίκες Υπουργούς, γιατί στην Ελλάδα δεν υπάρχουν τόσες γυναίκες που θα ενδιαφέρονταν να ασχοληθούν με την πολιτική.
Οι γυναίκες δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα.
Είναι εξίσου ικανές και αποτελεσματικές με εσάς και μπορούν, όπως απέδειξε και η αείμνηστη Φώφη Γεννηματά, ανεξάρτητα από το τι κουβαλάνε ως βάρος, να προσφέρουν και να δημιουργούν μέχρι την τελευταία μέρα της ζωής τους.
Γι’ αυτό, εκτός από τις ευχές, δεν ζητούμε, αλλά απαιτούμε τον ειλικρινή σεβασμό.
Έρχομαι, όμως, τώρα στο υπό συζήτηση νομοσχέδιο, που υποτίθεται ότι θέλει να αντιμετωπίσει το bullying στα σχολεία, που παρουσιάζει αυξητική εικόνα, προβληματίζει παιδιά και γονείς και στερεί ανθρώπινες ζωές, όπως ο Βαγγέλης Γιακουμάκης, η ιστορία του οποίου συγκλόνισε όλη τη χώρα.
Η εισηγήτριά μας, η κ. Κεφαλίδου, έχει τεκμηριώσει επαρκέστατα το πόσο καθυστερημένη και πόσο προσχηματική είναι αυτή η νομοθετική πρωτοβουλία. Άλλωστε, αυτό κατέδειξαν και οι θέσεις που διατύπωσαν η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Παιδιού, ο Συνήγορος του Πολίτη, η ΕΣΑμεΑ, αλλά και η Ανώτατη Συνομοσπονδία Γονέων-Μαθητών Ελλάδας.
Η παράταξή μας, λειτουργώντας πάντα θεσμικά, κατέθεσε συγκεκριμένες προτάσεις.
Εγώ, όμως, θα ήθελα να σταθώ σε ένα θέμα το οποίο σας έθεσα γραπτώς με ερώτησή μου, κυρία Υπουργέ, σχετικά με την ενίσχυση του σχολικού συστήματος και των υποστηρικτικών δομών του, σχετικά με την έγκαιρη διάγνωση και προστασία των παιδιών από σεξουαλική κακοποίηση, καθώς και άλλες σοβαρές μορφές βίας, εκμετάλλευσης και παραμέλησης.
Ως Βουλευτής του Νοτίου Τομέα της Αθήνας, επικέντρωσα την ερώτησή μου στους δήμους της Νότιας Αθήνας, αλλά το πρόβλημα βεβαίως είναι πανελλαδικό.
Η ερώτηση αυτή, ωστόσο, έμεινε αναπάντητη, αλλά τα θέματα που σας θέσαμε μαζί με την κ. Κεφαλίδου είναι απολύτως σχετικά με το υπό συζήτηση νομοσχέδιο, γιατί η βία στα σχολεία και η βία έξω από αυτά είναι συγκοινωνούντα δοχεία, γιατί τα θύματα και οι θύτες εκτός του σχολείου γίνονται θύματα και θύτες και μέσα σε αυτό, γιατί οι δομές ψυχολογικής υποστήριξης για τις οποίες σας ρώτησα είναι εκείνες που θα διαγνώσουν και θα παρεμβαίνουν και για τα θύματα κακοποίησης ή παραμέλησης και για τα θύματα σχολικού εκφοβισμού.
Όμως, δεν απαντήσατε ούτε στα συγκεκριμένα ερωτήματά μου ούτε στα αντίστοιχα που έθεσε η Κοινοβουλευτική μας Ομάδα για ολόκληρη τη χώρα.
Είναι πολύ προβληματική εικόνα, κυρία Υπουργέ, να απαντάει στη συγκεκριμένη ερώτηση το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, να διαπιστώνει ότι τα περιστατικά στα οποία τα παιδιά είναι θύματα αυξάνονται συνεχώς, αλλά το Υπουργείο Παιδείας να μένει βουβό.
Σας άκουσα να κόπτεσθε για το 97% που φοβάται να μιλήσει, σύμφωνα με όσα ακούστηκαν στην ακρόαση των φορέων, αλλά από την άλλη, είπατε ότι έχετε τρεις χιλιάδες διακόσιους ψυχολόγους τη στιγμή που παραλάβατε μόνο χίλιους εξακόσιους από την προηγούμενη κυβέρνηση. Δεν κατανοείτε ότι αυτά που λέτε αλληλοαναιρούνται; Δεν προβληματίζεστε για ποιον λόγο οι προσλήψεις σας δεν βελτιώνουν την κατάσταση; Το νούμερο «τρεις χιλιάδες διακόσιοι» που αναφέρατε από μόνο του δεν λέει τίποτα.
Αυτοί οι ψυχολόγοι πώς κατανέμονται γεωγραφικά, με βάση ποια κριτήρια και κυρίως, πώς αξιοποιούνται; Ποιο είναι το επιτελικό έργο τους σε σχέση με το 2019; Προλαμβάνουν περισσότερο; Συμβουλεύουν περισσότερο; Ποιους και σε ποιο πεδίο; Ποιο είναι το βάθος της παρέμβασής τους; Ποιος συγκεντρώνει και αξιολογεί τα πορίσματά τους; Πόσοι από αυτούς τους ψυχολόγους και τους κοινωνικούς λειτουργούς είναι μόνιμοι; Πόσοι πληρώνονται από το ΕΣΠΑ; Πόσοι θα φύγουν, όταν λήξει η συγχρηματοδότηση και εν τέλει, ποιος είναι ο ρόλος τους σε αυτό που περιγράφετε στο νομοσχέδιό σας; Διότι ο ευδιάκριτος ρόλος τους είναι μόνο στις τετραμελείς ομάδες δράσης σε επίπεδο διεύθυνσης, εκπαίδευσης που περιγράφετε, οι οποίες θα στελεχώνονται από ανθρώπους που ήδη είναι επιφορτισμένοι με πάρα πολλά ζητήματα.
Θέτουμε αυτά τα ερωτήματα για να βρεθούν λύσεις που θα μπορούσαν να βελτιώσουν σημαντικά και τις προβλέψεις αυτού του νομοσχεδίου για τον σχολικό εκφοβισμό, που παίρνουν διαστάσεις μάστιγας.
Σας καλούμε εκ νέου να υιοθετήσετε τις προτάσεις που σας καταθέσαμε για τις διατάξεις του νομοσχεδίου. Ακόμα και αν ο πολιτικός χρόνος της Κυβέρνησής σας είναι ελάχιστος, προσπαθήστε να βελτιώσετε ό,τι μπορείτε, γιατί κάθε κακοποίηση παιδιού και κάθε σχολικός εκφοβισμός που μπορούμε σήμερα να αποτρέψουμε ή να θεραπεύσουμε θα θωρακίσει την κοινωνία μας από μεγάλα δεινά στο μέλλον.
