Η Γάζα ισοπεδώνεται. Οι Παλαιστίνιοι εκτοπίζονται βίαια. Άμαχοι, ακόμη και παιδιά, πεθαίνουν από τους βομβαρδισμούς και την πείνα. Η ανθρωπιστική βοήθεια έχει συστηματικά εμποδιστεί -και τώρα έχει διακοπεί εντελώς.
Ακόμη και πλοία που μεταφέρουν ανθρωπιστικές προμήθειες κατασχέθηκαν σε διεθνή ύδατα, σε μια κατάφωρη παραβίαση του δικαίου της θάλασσας.
Στη Δυτική Όχθη οι Ισραηλινοί εποικισμοί επεκτείνονται.
Ακόμη και δημοσιογράφοι έχουν γίνει θύματα διώξεων και βίας.
Την ίδια στιγμή, οι όμηροι της Χαμάς παραμένουν αιχμάλωτοι.
Η ειρήνη και η σταθερότητα φαίνονται πιο μακριά από ποτέ.
Κι όμως: εμείς, ως Ευρώπη, ως διεθνής κοινότητα, δεν μπορούμε να παραμείνουμε σιωπηλοί.
Πρέπει να δράσουμε. Πρέπει να κάνουμε κάτι που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο, αλλά που παραδόξως φαίνεται δύσκολο: να σεβόμαστε τους διεθνείς οργανισμούς και τη διεθνή δικαιοσύνη. Το ίδιο το διεθνές δίκαιο.
Πρέπει να εργαστούμε ακούραστα για τη μόνη δίκαιη και βιώσιμη λύση: τη λύση των δύο κρατών.
Όπως απαιτούμε την εφαρμογή του διεθνούς δικαίου στην περίπτωση της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία, ή στην Κύπρο -51 χρόνια μετά την εισβολή της Τουρκίας- έτσι πρέπει να πράξουμε και για την Παλαιστίνη.
Δεν μπορούν να υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά στο διεθνές δίκαιο.
Η αναγνώριση του Κράτους της Παλαιστίνης διασφαλίζει την εφαρμογή των αποφάσεων του ΟΗΕ. Αποτελεί μέρος μιας ευρύτερης διπλωματικής προσπάθειας για αμοιβαία αναγνώριση και για τη δημοκρατική μετάβαση στην Παλαιστίνη.
Ας είμαστε ειλικρινείς: Καμία συμφωνία δεν μπορεί να επιτύχει αν δεν οδηγεί στη λύση των δύο κρατών. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος προς την ειρήνη και τη σταθερότητα.
Αν θέλουμε να σπάσουμε τον φαύλο κύκλο της βίας, της τρομοκρατίας, του εθνικισμού, πρέπει να ακολουθήσουμε τον μόνο δρόμο που παραμένει ανοιχτός: τον δρόμο της ειρηνικής και αρμονικής συνύπαρξης δύο λαών, Ισραηλινών και Παλαιστινίων.
