
Ομιλία Δημήτρη Μάντζου, Κοινοβουλευτικού Εκπροσώπου ΠΑΣΟΚ-Κινήματος Αλλαγής στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης
Είναι ευρέως αποδεκτό ότι ζούμε σε ολοένα και πιο ταραγμένους καιρούς. Η επιθετικότητα και ο πόλεμος έχουν επιστρέψει στην Ευρώπη. Το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο παραβιάζεται συστηματικά στη Μέση Ανατολή. Οι αναθεωρητικες πολιτικές που αμφισβητούν το διεθνές δίκαιο και το δίκαιο της θάλασσας, επιμένουν στην Ανατολική Μεσόγειο. Οι δηλώσεις νέων ηγετών στην Ευρώπη και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού ωκεανού βαθαίνουν την παγκόσμια ανασφάλεια. Υπάρχουμε όχι μόνο για να αναγνωρίζουμε αλλά και για να αντιμετωπίζουμε τις προκλήσεις. Μπροστά σε κάθε κρίση, στην Ουκρανία, στη Μέση Ανατολή, στη Γάζα, στη Συρία και αλλού, στην Κύπρο, το Συμβούλιο της Ευρώπης πρέπει πάντα να εκφράζεται με μια δυνατή και καθαρή φωνή.
Η πολυπολικότητα και η πολυμέρεια πρέπει να λειτουργούν ως εγγύηση ισορροπίας ισχύος και αποτελεσματικότερης παγκόσμιας διακυβέρνησης. Άρα, ναι, η Διεθνής Τάξη πρέπει να προστατεύεται. Όχι όμως μόνο στη θεωρία. Αλλά και έμπρακτα έναντι των τρεχουσών απειλών, νέων και παλαιών. Η υιοθέτηση του «Συμφώνου για το Μέλλον» του ΟΗΕ είναι ένα σημαντικό σημείο εκκίνησης. Αλλά αυτό θα έπρεπε να ισχύει για κάθε Ψήφισμα της Γενικής Συνέλευσης και κάθε Απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας για κάθε μεγάλη κρίση, συμπεριλαμβανομένης της λύσης των δύο κρατών για την ειρηνική συνύπαρξη Ισραήλ και Παλαιστίνης και της επανένωσης της Κύπρου με τον τερματισμό της τουρκικής στρατιωτικής κατοχής.
Και φυσικά, αυτό το τοπίο μας επαναφέρει στις βασικές αξίες του Συμβουλίου της Ευρώπης. Η διεθνής κοινότητα λειτουργεί τελικά ως ο πιο αντιπροσωπευτικός συλλογικός καθρέπτης της εσωτερικής πολιτικής. Η πόλωση και η ενίσχυση της Ακροδεξιάς οδηγούν τις κοινωνίες προς την επιθετικότητα. Οι ανελεύθερες δημοκρατίες, τα αυταρχικά και ημι-αυταρχικά καθεστώτα, τείνουν να αμφισβητούν τη διεθνή τάξη και το status quo. Η μετανάστευση δαιμονοποιείται συστηματικά. Οι διεθνείς οργανισμοί στοχοποιούνται ως όργανα της παγκοσμιοποίησης. Η ΕΕ εξακολουθεί να αναζητά τη στρατηγική της πυξίδα και την κοινή εξωτερική πολιτική της. Η Διεθνής Δικαιοσύνη αμφισβητείται καθώς κυβερνήσεις δεν αναγνωρίζουν τις αποφάσεις του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου και αρνούνται την εκτέλεσή τους. Γιατί; Επειδή οι αναθεωρητικές ατζέντες και τα εθνικιστικά οράματα χρησιμοποιούνται από αυτές τις κυβερνήσεις για να εδραιώσουν τη λαϊκή υποστήριξη σε βάρος της ειρήνης, της σταθερότητας και της συλλογικής ασφάλειας.
Αυτός είναι ένας ακόμη λόγος, και πολύ ισχυρός μάλιστα, για την υπεράσπιση και την περαιτέρω προώθηση της δημοκρατίας, του κράτους δικαίου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε κάθε χώρα της Ευρώπης και του κόσμου. Ιδίως σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς της ισχυρής ολιγαρχίας, του τοξικού λαϊκισμού και της εκτεταμένης διασυνοριακής, συντονισμένης προπαγάνδας μέσω κακόβουλης εκμετάλλευσης της τεχνολογικής προόδου. Δεν προτείνουμε μια ιδεαλιστική ή αφελή προσέγγιση στις διεθνείς προκλήσεις, όχι. Αλλά πιστεύουμε ακράδαντα ότι το διεθνές δίκαιο είναι η μόνη αξιόπιστη και αποτελεσματική απάντηση στον επιθετικό ρεαλισμό που ασκείται από χώρες και ηγέτες σε όλο τον κόσμο. Για να διαφυλάξουμε μια διεθνή κοινότητα βασισμένη σε κανόνες, πρέπει πρώτα να διαφυλάξουμε τους ίδιους τους κανόνες και την εφαρμογή τους, ανεξάρτητα από το πόσο ισχυρός μπορεί να είναι εκείνος που τους παραβιάζει. Διότι, τελικά, όσο πιο ρευστός και ανασφαλής γίνεται ο κόσμος, τόσο πιο σημαντικό είναι να υπερασπιστούμε τις κοινές μας αξίες. Να επιβεβαιώσουμε τη δέσμευση της Ευρώπης για ειρήνη και σταθερότητα.