Σκωτσέζικο ντουζ …
Της Ευαγγελίας Λιακούλη*
Αίνιγμα: Τι είναι αυτό που μπορεί να μετατρέψει μια κυβέρνηση από διαλλακτικό, συνεργάσιμο και συναινετικό «Δόκτωρ Τζέκιλ», σε εξουσιαστικό και άκαμπτο «κύριο Χάιντ», σε σχέση με τις προτάσεις της αντιπολίτευσης, μέσα σε ένα μόλις μήνα; Απάντηση: Μα φυσικά η σκοπιμότητα και οι μικρόνοοι υπολογισμοί, για την άνευ όρων παραμονή της στην εξουσία…
Θυμίζω: 30 ημέρες νωρίτερα, για το ζήτημα της ψήφου των Αποδήμων,η ίδια Κυβέρνηση, με τον ίδιο Πρωθυπουργό και τον ίδιο Υπουργό Εσωτερικών, μέσω αλλεπάλληλων συνεννοήσεων με τους Αρχηγούς των υπόλοιπων πολιτικών κομμάτων, μέσω της 11ήμερης διαβούλευσης του νομοσχεδίου με τους πολίτες στην ηλεκτρονική πλατφόρμα opengov (!) και μέσω της ενσωμάτωσης των προτάσεων της αντιπολίτευσης στο σώμα του νόμου κατά τη διάρκεια των συνεδριάσεων στη Βουλή, πάλεψε για την ιστορική, ευρύτατη και θριαμβευτική υπερψήφιση του νομοσχεδίου από όλα σχεδόν τα πολιτικά κόμματα…
Την τελευταία εβδομάδα, ο Πρωθυπουργός και ο αρμόδιος Υπουργός του, στη λογική του «αποφασίζουμε και διατάζουμε» έφεραν ένα νέο εκλογικό νόμο, δίχως καμία πρότερη συζήτηση με της ηγεσίες των κομμάτων, με μόλις δύο ημέρες βιαστικής, ηλεκτρονικής διαβούλευσης με τους πολίτες -και το κυριότερο- κωφεύοντας σε όλες τις παρατηρήσεις και αντιπροτάσεις της αντιπολίτευσης στις Επιτροπές της Βουλής. Και είναι τα ίδια τα λόγια του Υπουργού Εσωτερικών, άκρως ενδεικτικά της ριζικής μεταστροφής της Κυβέρνησης, σε σχέση με τα όσα προηγουμένως είχε επιδιώξει:«και δέκα 24ωρα να συζητάγαμε και ένα μήνα να συζητάγαμε και δύο μήνες να συζητάγαμε, δεν θα συμφωνούσαμε»…
Έχοντας οριστεί από το Κίνημα Αλλαγής ως ειδική αγορήτρια αμφότερων των νομοσχεδίων πραγματικά έμεινα άναυδη από αυτήν την «οβιδιακή» μεταμόρφωση, μιας κυβέρνησης που θέλει να αποκαλείται «μεταρρυθμιστική», κυβέρνηση «όλων των Ελλήνων» και πρώτη κυβέρνηση της νέας μεταμνημονιακής «κανονικότητας».
Ιδίως όταν μιλάμε για μια νέα κανονικότητα που τώρα διαμορφώνεται και – ας είμαστε ειλικρινείς – επιτεύχθηκε και μέσα από κυβερνήσεις απανωτών συνεργασιών, όσο ιδιότυπων, αταίριαστων ή «ανίερων» κι αν αυτές φαινόταν- και εν πολλοίς ήταν! Με άλλα λόγια, όταν τα δέκα περίπου χρόνια της κρίσης ένα αυτοαναφορικό και άκρως εγωιστικό πολιτικό σύστημα έφτασε στο χείλος του γκρεμού …αναγκάστηκε να συνεργαστεί, έστω και κακήν κακώς, προκειμένου η χώρα, οι πολίτες και το πολίτευμα να επιβιώσουν.
Η ξαφνική δυσανεξία της κυβερνητικής πλειοψηφίας στην συναίνεση, είτε ως εργαλείου επίτευξης συλλογικών στόχων, είτε ως αυτοσκοπού, μια δυσανεξία που αντικατοπτρίζεται και στις διατάξεις του νομοσχεδίου, και αφορούν την απαγόρευση παροχής bonus βουλευτικών εδρών σε Συνασπισμούς Συνεργαζόμενων Κομμάτων, είναι αποκαλυπτική και εντελώς αδικαιολόγητη.
Κι ας έχουν εκφραστεί κατά καιρούς περί του αντιθέτου κορυφαίοι συνταγματολόγοι, όπως ο Τσάτσος, ο Αλιβιζάτος, ο Χρυσόγονος, ο Βενιζέλος κ.α. σε διάφορα σχετικά πονήματά τους, κρίνοντας τέτοιου είδους απαγορεύσεις από τους εκάστοτε εκλογικούς νόμους, είναι απολύτως αντισυνταγματικές.
Κακά τα ψέματα. Ο εκλογικός νόμος έχει κατά κόρον και διαχρονικά εργαλειοποιηθεί από όλα τα κόμματα εξουσίας – ίσως με την φωτεινή εξαίρεση του ΠΑΣΟΚ το 2004 – όσο κανένας άλλος νόμος του κράτους. Τα στοιχεία είναι αμείλικτα: μετράμε 20 εκλογικούς νόμους σε λιγότερο από 9 δεκαετίες, ξέχωρα από τις απειράριθμες, κρυφές μεταβολές και διευθετήσεις, ακόμα και με τροπολογίες της τελευταίας στιγμής, σε άσχετα με την εκλογική νομοθεσία νομοσχέδια. Ο σκοπός τους τις περισσότερες φορές ένας: η διαιώνιση μιας μονοκομματικής, επίπλαστης κυβερνητικής πλειοψηφίας, με κάθε τρόπο, σε βάρος των πολιτικών συνεργασιών, σε βάρος της σταθμισμένης και εντός λογικών ορίων αναλογικότητας -και σε τελική ανάλυση -σε βάρος της ίδιας της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας.
Ωστόσο, η κυβέρνηση θα πρέπει να αντιληφθεί πως συναίνεση à la carte δεν υπάρχει. Ή είσαι Δημοκράτης, πιστεύεις στον διάλογο, τις συνεργασίες και την συνεπακόλουθη πρόοδο, που οι συνθήκες αυτές επιφέρουν στην πολιτική ζωή του τόπου ή είσαι ένας Συντηρητικός με το βλέμμα στραμμένο στην άνευ όρων προσωπική πολιτική επιβίωσή σου και την πολιτική εξόντωση των αντιπάλων σου.
Ο Πρωθυπουργός ίσως να είναι καιρός «να βγει από την ντουλάπα» της υποτιθέμενης προοδευτικότητας και του προσχηματικού μεταρρυθμισμού του και να βρει το θάρρος να παραδεχτεί την πολιτική συμπεριφορά του, ονοματίζοντάς την ως έχει, δηλαδή ως « πορεία εκκρεμούς» .
Άλλωστε τα κόμματα της αντιπολίτευσης το έχουν πλέον αντιληφθεί, οι πολίτες έστω και σταδιακά το κατανοούν και κυρίως- ο μήνας του μέλιτος τελειώνει, γκρεμίζοντας κάθε αυταπάτη μιας ευτυχισμένης πολιτικής συμβίωσης…
Όμως η χώρα, χρειάζεται άλλα, σπουδαία και μεγάλα, που μόνο με πολιτική αυτοϋπέρβαση, μπορούν να γίνουν δυνατά.
Η πολιτική θερμοκρασία οφείλει να διατηρείται σταθερή.
Τα σκωτσέζικα ντουζ, βλάπτουν σοβαρά την πολιτική υγεία και τελικά την ίδια τη Δημοκρατία
*Η Ευαγγελία Λιακούλη είναι βουλευτής του Κινήματος Αλλαγής ν. Λάρισας και υπεύθυνη του Κοινοβουλευτικού Τομέα Εσωτερικών
